ცრემლები მწყდება, ტკივილი ძლიერდება. დაკარგულ „შენში“ საკუთარს ვეძებ. ვინც აჩინპურში მიდის, ყველაფერს მარტო აკეთებს. ხუთი წლის შემდეგაც კი, გრძნობა არ მცირდება. სამართალი მელოდება, კითხვებზე პასუხები ჩუმია. დღესაც არსებობს, მათი ცნობილი სახით. მეც იგივე ვარ, რაც ადრე ვიყავი, შენ იყავი, ჩემს ვნებაში იქნები. ისინი, ვინც შენი ცოდვილები არიან ხოცვა-ჟლეტის პოლიტიკაში; ისინი ღია გულით დახეტიალობენ, ისინი არ ისჯებიან. დღესაც ვტირი შინაგანად, დღესაც ვიღვიძებ. მომავალ თაობაში შენი ყველა ბედნიერების წილი ვიქნები. ხუთი წელი გავიდა. 13 ივნისის ის დაწყევლილი ღამე. ხალხი 14 ივნისს ფიქრობს. მაგრამ სიმართლე სხვა რამეა. ვიცი, რომ შენი გამომწერები უამრავი გულშემატკივარია. ყოველ ჯერზე, როცა იმ ღამეზე ვფიქრობ, დაე, ჩემი გრძნობა გაქრეს. იგრძენი თავი დაბუჟებულად. ვფიქრობ, რომ ყოველი ტკივილი, ყოველი ჭრილობა, რაც მე მოგაყენე, მახსენდება. ღიად ვიტირებ, დღეს აღარ ვტირი. რისხვა.... სიმახინჯე.... დაე, ტკივილი შემომხვიოს. ბოდიშს გიხდი იმისთვის, თუ როგორ ვიხეხავ საკუთარ სინდისს. შენთვის ბრძოლის შემდეგაც კი ვერ გავიმარჯვე. ეს ცოდვილები ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან. ვინ განსჯის მათ, არ ვიცი როდის. მაგრამ ხედავ, ვერ შეძლებენ. ჩემი გონება ამბობს, რომ მათი აღსასრული იმდენად მტკივნეული იქნება, რომ შეიძლება სიკვდილი ინატრონ, მაგრამ სიკვდილი არ მოვა. მაინც ვფიქრობ, შენ რა გჭირს? კაშკაშა დილით თვალებს გავახელ და ტელევიზორის ეკრანზე შენს ღიმილს დავინახავ. შენ დაბრუნდი..... კამერის ციმციმი და ჟურნალისტების ბრბო გარს გეხვევა. ბილეთს არავისთვის გეტყვი. ერთხელ მაინც შეგეხები. ვიგრძნობ, როგორ გეხუტებიან. მერე სიკვდილიც კი არ მაინტერესებს. დადგება ეს დღე ამ ცხოვრებაში? ღმერთი თავის ერთგულებს სხვადასხვა ფორმით აჩვენებს. მითხარი, როდის შეგხვდები?დღეს ძალიან მტკივნეულია. ეს ნაცნობი ტკივილი მკერდში მიჭერს. რას ხედავ? ყველაფერი კარგად იყოს შენთან. გაუფრთხილდი თავს. შევხვდებით, ასე იქნება... ამ რწმენით ვცხოვრობ.